Deel 8 rondtoer over Negros

5-2 Van  Dumaquete langs de kustweg. 45 km

Nadeel van een grote stad: om 1.00 uur wakker worden van iemand die buiten voor een enorm karaoke apparaat staat en denk dat ie zingen kan, mijn tenen trekken krom onder het laken. Gelukkig blijft het bij dit laatste liedje... Het beloofd een warme dag te worden en de zon staat de hele dag op de zuidkust waar wij langs moeten, extra zonnebrandcreme en naar beneden ontbijten. “ French toast doe je toch niet in het frituurvet” zegt Francis met een moeilijk gezicht als ons ontbijt wordt gebracht. Het brood druipt je bord af.. geen zin in gedoe met de over, dus dan maar alleen de omelet en de koffie opeten. De 7eleven is 50 meter verderop,  Yogurt en Muesli  en we gaan.
 

Dat valt nog niet mee om zo,n drukke grote stad uit te komen om 8.00 uur in de morgen, spitsuur hier!  Gelukkig blijkt dat na 2 km de hoofdweg voorzien is van een brede betonnen zijstrook en dat blijft zo 20 km doorgaan. Dat rijdt relaxt en ook snel, 25 km/ uur gaat het over grote stukken. Dan houdt de strook op en blijkt dat het verkeer een heel stuk rustiger is geworden. Bijna iedereen houdt rekening met je als fietser ( alleen die groene bussen hebben weer haast, ) 

Bij een koffiestop komt er een 3 wieler bij ons staan met 8 geiten in zijn bakje. Ze mekkeren als een gek, logisch ze staan elkaar te vertrappen en als je onderop ligt ga je schreeuwen en wordt je ook nog eens ondergescheten. 

Ze komen van een grote beestenmarkt uit het volgende dorp op ons route. Karren en brommers vol met geiten, kippen etc. rijden alle kanten op. Daarna wordt de weg ineens een stuk stiller en is het heerlijk rijden onder de grote palmen door.

We verlaten de hoofdweg na 35 km en dan begint het feest, klimmen...... steeds korte stukken tot 10-11% , het wordt toch af en toe lopen, met deze warmte. Na 45 km op te teller en al om 12.00 uur slaan we links een klein weggetje in van het Cove Paradise Beach Resort.......  wat een plek!  Mogelijk hebben jullie wel eens gehoord van het “ Zwitserleven Gevoel”...  nou dit geeft je het “ Bounty Island” gevoel.

Prachtige palmhuisjes pal aan een wit zandstrand. We krijgen een een kamer met groot balkon die uitkijkt over de zee. Zwemmen in heerlijk helder zeewater. Goed eten en drinken met het uitzicht op een ondergaande zon 🌞 

Er zijn nog een paar hollandse fietsen in de garage. Ger en Wietske zijn ook aan hun rondje Negros begonnen en zijn hier al een extra dag. Ze vertrekken ook morgen weer net als wij. Tsja... Hollanders en fietsen.. We gaan ze nog wel zien onderweg.

6-2  Naar Bayawan  63 km

Het is bewolkt en het regent stevig om 7.00 uur. We ontbijten buiten onder het palmendak van het restaurant en de luchtvochtigheid is extreem. We hebben geen haast dus we wachten tot de buien wegtrekken. Goed 8 uur is het nagenoeg droog en rijden we het resort af. Eerst nog wat klimmen maar al snel komen we weer op de hoofdweg en die blijft redelijk vlak tot het einde. In het stadje Saiton willen we stoppen voor koffie, er lopen veel mannen met roze shirts op straat.. (Traffic-assist , staat er op hun rug en ja.. dat is hier een baan.) De weg wordt vrijgehouden van brommertjes en karretjes en het grote verkeer moet langzaam door het stadje..

Francis vraagt aan zo,n assist ( met een koffiebeker in zijn hand) waar die koffie vandaan komt. Nou hij is met haar meegelopen naar een automaat. Daar zit echter alleen 3 in 1 koffie in. Wij willen zwarte koffie. Een winkeltje naast het apparaat verkoopt wel zakjes zwarte Nescafé, maar heeft geen heet water. De man regelt bij een ander kraampje mokken met heet water. Zo hebben we toch zwarte koffie.  Als dat geen assist is weet ik het niet meer... Prima, ze zijn op de goede weg.
 

We hadden gisteren gebeld naar het Maefinn hotel in Bayawan voor een kamer, de sms werd bevestigd dus een slaapplaats is weer oké voor vandaag. Op naar Bayawan dus. Omstreeks 13.00 uur rijden we onder een grote poort Bayawan binnen.

Nou hier lopen ze voorop wat betreft orde netheid en een goed begin van het duurzaam omgaan met de omgeving. Wat een leuke (redelijk) schone stad. Een mooi park , winkelcentra en.... ( voor het eerst gezien op de Filipijnen) kleine elektrische brommertjes met zijspan.  Allemaal genummerd en het zoeft door de straatjes.

Ook is er veel verkeerscontrole. Op straat en in openbare ruimten roken geeft een penalty van 500 peso’s (€ 8,==) toch veel geld hier.. 

We vinden ons hotel en checken in. Alles zo geregeld. Na het douchen lopen we dit mooie stadje in en komen uiteindelijk op de vismarkt uit.  Altijd leuk, foto is bijgesloten maar de geur zal ik jullie besparen.  

Een praatje met een paar Traffic-controlers gemaakt en die vertelden dat ze alle brommerrijders ( met benzinemotor) controleren. Veel jongeren stappen er zo op ongeacht  leeftijd. Toch heb je hier een rijvaardigheidsbewijs voor een brommer en/of kleine motor nodig. Dus in deze straat werden nog al wat bonnen uitgeschreven. “We zijn streng hier” zegt ie, “maar het help op den duur”. 

7-2  naar Sipalay 75 km..

De airco maakte een klereherrie vannacht en als je dan eenmaal wakker bent geworden, wil het niet meer zo goed lukken om door te slapen. Voor 6.00 uur al wakker en maar wat mailen met Nederland. ( alle apps en mails komen hier s, nachts binnen  ivm tijdsverschil) .

Bij het ontbijt in het hotel zit achter ons een behoorlijk oud westers vatsig mannetje met een wel heel jonge en bloedmooie Filipijnse hand in hand. Je kunt bijna raden wat er gaat gebeuren. In Nederland zou dit strafbaar zijn, maar hier.....

We vertrekken en het schiet lekker op, behoorlijk vlakke etappe volgens het roadboek, echter het venijn zit in de staart. We zien veel natte rijstvelden. Met een machine worden de ongepelde rijstkorrels hier gedorst. ( zie foto)

Het drogen gebeurd bij huis of op de openbare weg. De vliesjes worden in een maalderij er afgeblazen met een hele grote ventilator-trommel.  Rechts van ons zien we altijd het binnenland met de hogere bergen en links altijd de zee. Rivieren stromen van de bergen richting zee, dus we moeten van tijd tot tijd een flinke brug over.  Het wordt bewolkt en dat is best prettig, even niet die grote koperen plaat die op je rug staat te stralen. Bij de 7Eleven is de bonenkoffie prima en het is koel binnen. 
 

10 km voor Sipalay moeten we klimmen 2800 m en met stijgingspercentage,s tot 9/10% is het best stevig. Direct na de top ligt een bijzonder klein dorpje waar alle mensen langs de weg bezig zijn met bamboelatjes snijden en kleuren. Ze vlechten hier allerlei huishoudelijke spullen van. Zo is iedereen hier bezig om iets te verdienen. Handwerk is in deze landen belangrijk. Het geeft veel mensen een job.

we rijden Sipalay binnen en komen bij het Jamont Hotel. Een groot lomp gebouw vlak aan zee. Met een biertje in de hand lopen we het openbare strand op en zien zich een enorme regenbui ontwikkelen boven zee. Gelukkig ver weg maar wel een bijzonder om te zien hoe snel dat gaat. Gekoppeld aan het hotel zit een restaurant  met plaats voor 200 man.. we zijn s,avonds samen met 1 Française de enige. S,avonds is er voor het restaurant op het strand een live-bandje. Ze staan op een klein podium in de volle spots enorm hun best te doen en coveren Engelstalige jaren 70/80 muziek. Er staan heel veel tafeltjes en nog meer stoeltjes gereed, er staat veel bedienend personeel klaar, de barbecue is aangestoken en...... er is en komt geen toerist. Plaatselijke bevolking mag niet bij de tafeltjes komen en luistert in het donker op het strand.   Ze spelen nog uren door... want opdracht is opdracht..
 

We merken dat het toerisme allemaal wegtrekt en/of niet meer komt.

De reden is het oprukken van het Corona virus. In Nederland zal dit bijna geen aandacht hebben en is alles safe, maar hier is het heftiger en zit de schrik er behoorlijk in.  Van AWOL, onze reisorganisatie, kregen we bericht dat de Filipijnse regering geen vluchten van Hongkong naar de Filipijnen meer toestaat voor de komende 2 weken ( verlenging is  mogelijk). Dit is puur om nieuwe besmettingshaarden uit China/Hongkong tegen te gaan. Isoleren dus. Er zijn al een paar sterfgevallen in de Filipijnen geweest. ( Manilla 800 km hier vandaan) Alle Chinese toeristen zijn inmiddels vertrokken. Nergens komen we ze meer tegen dus isoleren help wel. De app van Binnenlandse zaken geeft hetzelfde bericht.

Vertrekken kan nog(?) wel. Ons vluchtschema is wel aangepast, ipv van een comfortabele wachttijd van slecht 2 uurtjes op onze tussenstop op Hongkong AirPort, moeten we nu 9 uur zien door te komen daar. Strenge medische controles zullen ze daar hebben. Ondanks dat denk ik dat het beter en veiliger is dan toen we aankwamen! We laten ons overdag hier niet verder door beïnvloeden, en genieten nog steeds van dit bijzondere eilanden-land.

8-2 van Sipalay naar Kabankalan.  78 km

Het is weer bewolkt bij het opstaan. We slaan het ontbijt over in het restaurant waar niemand zit. ( ontbijt gaat dus heel lang duren is onze ervaring) de 7eleven is om de hoek en heeft yogurt , warme sandwiches etc.  We zijn zo klaar en beginnen aan een zwaar eerste deel. In de eerste 35 km moeten we weer diverse klimmen doen tot 8% steil. Na 24 km begint het te regenen en niet zo zuinig ook, er steekt een enorme wind op en we schuilen met meerdere filipino,s in een bamboe huisje. We zitten droog maar de wind gaat er wel door heen. Je wordt er zelfs koud van. Een jonge filipino heeft het over tyfoon-weer. Tsja wat nu.. We kunnen niet anders dan blijven en gelukkig wordt het na drie kwartier  lichter in de lucht aan de kant waar wij naar toe moeten. Als het nagenoeg droog is vertrekken we weer voor onze laatste klim. Na km 35 wordt de weg nagenoeg vlak en blijft dat tot het eindpunt.

Bij een rustpunt in een cafeetje met veel mannen ( het is vrije zaterdag) vragen we om koffie. Nee black coffee hebben hebben ze niet, wel hot water. Geen nood, aan de overkant van de weg hebben ze Nescafé espresso sticks en koekjes te koop. Zo doe je dat hier op de Filipijnen. De mannen kletsen en vragen honderd uit over onze reis en onze bijzondere fietsen, ze eten mee van de koekjes en we stappen weer eens op. We komen door veel dorpen en stadjes op deze route.

Veel mensen op straat, hier en daar muziek en een mooi versiert restaurant gereed voor een bruiloft. 
We zien in de laatste 20 km heel veel suikerriet velden. Bij een overslag plaats staat een grote kraan lange vrachtwagens te vullen met grote pakken gemaaid suikerriet. Het zal wel naar een verwerkings installatie gaan. Het ruikt weeïg zoet hier.

 Omstreeks 15.00 rijden we Kabankalan binnen. Een drukke stad met veel winkels etc.  Het hotel heeft ook last van lage bezetting, behalve 1 andere Nederlander is er verder niemand. 
We hebben nu 5 dagen achter elkaar gefietst en zijn morgen erg toe aan een rustdag.  Uitslapen dus..🛌🛌
 

Aanvulling:

We gaan onze reis wel aanpassen.
Petra, de jongste zus van Francis is ernstig ziek. Daarom hebben we besloten de reis in te korten. We zullen nog tot 11-2 fietsen op Negros en zijn dan ‘s middags weer in Dumaquete. De grote cirkel op dit eiland is dan rond.  De 2 laatste fietsdagen op Cebu-Island slaan we over en zullen op 12-2 de snelle bootverbinding van Dumaquete naar Cebu-city nemen. Op 13 febr vliegen we al terug. Met dank aan Awol, die het wijzigen van onze vlucht super snel geregeld heeft.

Over onze laatste ervaringen bericht ik in het laatste deel 9 van deze prachtige reis..