Deel 9 terug naar Cebu City

12 februari 2020 - Cebu City, Filipijnen

9-2  Een rustdag in Kabankalan.

We waren toch niet helemaal de enige gasten in dit hotel. Tijdens het ontbijt ontmoeten we een Nederlands echtpaar die allebei gepensioneerde docenten zijn van de Universiteit van Amsterdam. Ze hebben allebei jarenlang onderzoek gedaan naar tropische landbouw en komen hier nog een keer door de Filipijnen reizen om oude contacten aan te halen. Dit suikerriet gebied op Negros kennen ze nog van vroeger. Leuke ervaren reizigers.

Kabankalan stelt eigenlijk niet zoveel voor. 
Joop Zoetemelk heeft ooit eens gezegd “ de tour win je in bed “ waarmee hij bedoelde zo veel mogelijk rust pakken voor een volgende etappe. Nou morgen hebben we de langste etappe van onze hele reis voor de boeg, dus de benen mogen ( na de afgelopen 5 dagen) lekker rusten. De WiFi is hier zo goed dat zelfs films kijken op YouTube nog aardig lukt.  De etappe naar Baïs morgen zal lang duren ivm veel klimwerk en de afstand. Nu blijkt er in Baïs maar 1 behoorlijk hotel te zijn, en dus wil ik zeker zijn van een kamer. Toch maar gebeld en een aardige dame bevestigde ons dat we slapen, eten en zwemmen kunnen. ( nou nog een leuke Filipijnse masseuse regelen 😁 met van die magische handjes....
Het katholicisme is op de Filipijnen, zoals eerder genoemd, verreweg godsdienst nummer 1. Het wordt ook uitgebreid elke zondag in heel veel kerken beleefd. Zelfs boven in het hotel horen we liederen zingen. In een zaaltje is een dienst van wel 2 uur is aan de gang.
We lopen na de middaghitte de straat op.  Een betrouwbaar restaurant in de buurt is nergens te vinden. Dus we hebben aan het eind van de middag het volgende bedacht:

Een heerlijk koud biertje op het terras buiten voor de 7eleven. En daarna eten bij de ( durf het bijna niet de zeggen) gele M.  In ieder geval smaakte het prima..  morgen weer vroeg op....

10 febr.  Naar Baïs 84 km.

Vandaag de koninginne-etappe van onze reis. Ruim 900 hm totaal en tot de top van een bergrug op een hoogte van 500 meter over een grote afstand.  We kunnen om 6.00 uur ontbijten. Dat lijkt vroeg maar hier in Azië is dat redelijk normaal zeker als je voor de midaghitte het grootste stuk achter de rug wilt hebben. We komen beneden en het regent... Nee hè.. het is zeker niet koud maar als we denken aan afdalen in de regen worden we daar niet blij van.  Gelukkig wordt het wat droger op het moment dat we vertrekken. In de eerste 40 km gaat het op en af en is het soms droog en soms een behoorlijke korte bui met warm water. We stoppen in het stadje Mabinay na 39 km en zijn nog maar tot 100 m hoogte geklommen. Een 7Eleven hebben ze hier ( toch wel onze favoriete winkel deze vakantie) met echte koffie voldoende te eten etc en een zitje buiten onder een afdak. Het wordt lichter in de lucht, het gaat wat waaien en wordt droog.  De volgende 25 km gaan we stijgen tot 500 meter hoogte. Gelukkig gaat dit geleidelijk met niet al te grote stijgingspercentage’s.  Het waait wel steeds harder ( Tyfoonweer!) maar blijft redelijk droog.

Tyfoon weer   Suikerriet plantage

Voor het eerst deze vakantie doen we een windstopper aan, om warm te blijven. Met een high-five staan we samen op de top om 13.00 uur. Nu nog naar beneden en..... helaas het is weer gaan regenen en het wegdek is glad met veel afval van de suikerriet vrachtwagens. Behoedzaam afdalen en we voelen het steeds warmer worden hoe lager we komen.  Van boven hebben we een goed zicht op het laagland voor de kust. Een grote rookpluim van een suikerriet verwerkings installatie bepaald het midden van de foto. Links daarvan zie je( voor het eerst in dit land) grote velden met zonnecollectoren. Waarschijnlijk een buitenlandse investeerder van het rietsuikerproces. 

Zicht op Baïs met suikerriet fabriek

We rijden Baïs binnen onder een welkomstboodschap. Pfff.. verdiend vandaag..

Baïs city

In Baïs hebben we van te voren het enige fatsoenlijke hotel dat de stad rijk is besproken. In een zijstraat staat het mooie La Planta Hotel. Het lijkt wel op een gebouw uit de Engelse kolonie- periode. ( maar dat hebben ze hier niet gehad) met van die mooie balkons en een bogen galerij. Ook het restaurant doet denken aan een koloniaal tijdperk.

La Planta Hotel

Ger en Wietske hadden toevallig vandaag dezelfde etappe gereden en kwamen wat later bij hetzelfde hotel binnen. Samen wat gedronken en wat verhalen van de reis met elkaar gedeeld. Ger vertelde een leuk verhaal over het feit dat hij een keer een lekke band had onderweg. Hij is absoluut niet handig en dacht, hee hier hebben ze overal van die vulkaniseer bedrijfjes die vrachtwagenbanden oplappen en die ook de bandjes van brommertjes plakken. Dus daar moet ik zijn. De binnenband van het achterwiel wordt er uitgehaald ( het wiel blijft in de dure Santos fiets zitten) en met een grote spijker steekt het mannetje het gaatje in de binnenband tot een groot gat. ( help). Het deel van de band met het gat wordt in een metalen steunplaat gelegd en flink geschuurd. Dan een pasta er op en een strookje rubber. Nog meer pasta...  Er wordt een klem opgeschroefd en..... ( nou komt het)   het hele steunapparaat met klem en binnenband wordt in de fik gestoken. Een flinke steekvlam was op hun foto te zien, en dat onder en naast je nieuwe Santos fiets!, Het resultaat was dat de plakker prima luchtdicht is en de binnenband weer in de buitenband werd gestopt en klaar is Kees.....  ( ik zou hier helemaal de gek van worden, maar Ger is blijkbaar relaxt gebleven en betaalde het enorme bedrag van 40 peso’s ( 80 cent) 😂😂.  Ik heb hem wel gevraagd of ie hopelijk wel een reserveband van huis meegenomen had voor het geval dat plakkertje........

11-2 van Baïs naar Dumaquete 45 km..

Onze laatste etappe alweer. Na gisteren gaat dit een eitje worden. Bijna vlak over een goede weg met een lekker windje in de rug. Alleen het is wel een hele drukke weg. Maar goed als je in Azië gewend bent om te fietsen is dit niets bijzonders. Het verkeer rijdt niet erg hard en als je brutaal je breed maakt als tegenliggers elkaar proberen in te halen, houden ze toch wel in en komen er niet 2 auto,s tegelijk op je afrijden. Francis rijdt altijd voorop en ik maak me breed en houdt achteropkomend verkeer achter me bij smalle passage,s zoals bruggen etc.

we zien veel suikerriet plantage,s en in een stadje zien we de grote rookpluimen van een verwerkingsinstallatie.

Suikerriet

Het is een komen en gaan van grote vrachtwagens met bossen gekapt riet. De stengels worden geplet in een grote machine en met een bepaald proces waarbij het uitgeperste sap gekookt wordt ontstaat en uiteindelijk ruwe suiker.  Ook zien we kweekvijvers voor vis. Hoe dit precies werkt ontgaat ons wat. Er zijn geen bootjes te zien. Blijkbaar is het een goede business want het prachtige huis op bijgaande foto is van zo,n eigenaar.

Paleis van een filipino

Dit is voor Filipijnse begrippen een paleis. Gek als je bedenkt dat honderd meter verderop langs de kust de armste krotjes staan van plastic en golfplaten . Deze huisjes moeten ook nog eens het tyfoon seizoen doorstaan. Overal zie je nog schade van de afgelopen stormen. Arm en rijk in een schril contrast..

met 1 keer een koffiestop rijden we al om 11.00 uur Dumaquete binnen en vinden bij de “ Seaport” een piepklein kantoortje van Oceanjet. Met deze bootmaatschappij gaan we morgen in 2 etappes door naar Cebu city. Voor een paar peso’s meer hebben we een business chair binnen in de boot met airco. Toch wel lekker want het is bij elkaar 4 uur varen en om dan op een ijzeren stoeltje op het bovendek te zitten is niet leuk meer.  
The Brickhotel kennen we nog van ruim 1 week geleden en staat een paar honderd meter verderop.  Een kamer is zo geregeld want er zijn niet veel toeristen blijkbaar. We gaan wat verderop langs de boulevard lunchen en we wachten wat tot onze kamer klaar is. Ook hier staat een harde wind met schuimkoppen op de golven. Hopelijk is dat morgen niet het geval. 😒  Om 13.00 kunnen we naar onze kamer en wat ik in mijn vakantie graag liever niet wil horen zijn geluiden van een klopboor of breekhamer door bouwactiviteiten. En wat denk.... jahoor om 13.00 precies na de schaft van de mannen begint er iemand met een kango op een betonvloer van dit hotel te rammen. Gauw douchen en maar weer een rustig plekje opzoeken. We winkelen wat door de hoofdstraat en komen een eind verder weer op de Boulevard uit.

Boulevard Dumaquete

Een terrasje met uitzicht op zee en kijken wat er allemaal voor je neus gebeurd. Na het eten lopen we nog wat in het donker langs het water dat nog steeds woest tegen de kade aan slaat. De eetstalletjes ( die elke avond worden opgebouwd en in een behoefte voorzien voor goedkope maaltijden) staan weer opgesteld en het is gezellig druk op straat.  
 

Avond op de Boulevard van Dumaquete   Dumaquete

12-2  van Dumaquete via Tagbilaran naar Cebu City met de boot.  

Na het ontbijt in The Brickhotel hoeven we eigenlijk alleen maar de weg over te steken naar de ingang van de Seaport. Om 9.50 vertrekt de Ferry dus we doen het op ons gemak. De kaarten die we al hadden worden weer op een stapeltje vastgeniet met de Terminal fee bonnetjes enz.( laatste keer) De fietsen vastgezet aan de railing van de boot en binnen een mooie plek. In 2 uur zijn we in Tagbilaran op Bohol. Overstappen op een andere boot en om precies 15.00 legt deze boot aan bij Pier1 in Cebu City.  De weg naar het Henry Hotel kennen we nog en dat is slalommen om het verkeer over slechte wegen en veel verkeer met vieze lucht. Gelukkig maar 6 km.  In het Henry Hotel aangekomen delen we onze gemengde gevoelens. De cirkel is rond maar bijkomende factoren hebben soms toch een ander licht gegeven op een zorgeloze fietsvakantie. Maar ja “thats live” . 
 

We vliegen morgen over Singapore terug. ( dat is volledig save) We hebben er veel over nagedacht en hebben er geen goed gevoel bij om over Hongkong terug te vliegen. Toch een (groot?) risico ivm met besmetting mede omdat we daar 9 uur moeten blijven wachten. Tevens willen we bij aankomst in Nederland geen besmetting overbrengen en ook direct naar Francis haar zus in het Ziekenhuis. Het speelt allemaal in ons achterhoofd mee. Awol heeft laat in de middag nog een reservering via Singapore vast kunnen leggen, wat we heel erg waarderen. 

Naschrift:

De Visayas eilanden van de Filipijnen zijn prachtige tropische eilanden met mooie stranden in een schone warme oceaan. We hebben een prachtige reis gemaakt door een land waar mensen leven van dag tot dag. Het is in Azië allemaal simpeler en eenvoudig en minder ontwikkeld dan in ons westerse Europa, daar moet je je als reiziger op aanpassen. Maar de mensen wonen hier met plezier en leven van wat ze kopen en krijgen en zelf verbouwen kunnen. We hebben grote steden met alle hektiek en lawaai gezien maar ook de vredige dorpjes in het binnenland van kleine eilanden. Wat een groot verschil.
Het fietsen was pittig tot zwaar. Een enkele etappe was redelijk vlak maar ging dan ook vaak over de grote drukke hoofdweg langs de kust. We hebben in totaal 1100 km afgelegd. Het varen met de Ferry’s tussen de eilanden ontkom je niet aan en hoort bij zo,n reis maar is wel veel op het laatst.
De fietsen hebben het weer uitstekend gedaan, geen pech gehad zelfs geen lekke band. Ze kunnen zo weer in de fietsdoos nadat  de Carwash bij de Caltex vlakbij het Henry Hotel ons prima van dienst is geweest. Wel even 30 peso’s afrekenen voor een schone fiets. En zelfs daarvoor wordt door een leuke dame een bonnetje uitgeschreven.

Fietsen wasplaats Cebu   Wassen

Met weer een grote ervaring rijker keren we terug naar Nederland.

We willen al onze lezers en volgers van dit reisblog bedanken voor de vele leuke reacties en hopen dat we jullie hiermee wat leesplezier hebben gebracht in het koude natte Nederland. Het was leuk om dit verhaal weer op te schrijven als een naslag voor onszelf maar ook om avonturen te delen. Dank allemaal en tot een volgende reis....

D87EEEF9-6C77-4A2F-8496-F8877F4FE9A7       Ton en Francis

Foto’s

2 Reacties

  1. Fabienne:
    12 februari 2020
    Weer een mooie reiservaring rijker. Jammer van de regen, maar ja dat heb je soms. Goed terugreis!
  2. Margreet:
    13 februari 2020
    Hoi Ton en Francis, wat een geweldig leuke reis hebben jullie gemaakt, leuk om zo mee te kunnen genieten. Voor nu een goede terugreis en we horen graag jullie verhalen bij thuiskomst! Tot snel